Καρνάγιο

Το γνωστό για τους ντόπιους Καρνάγιο, ένα σημείο που φιλοξενεί εδώ και χρόνια τα εργαστήρια κατασκευής, επισκευής, συντήρησης και φύλαξης μικρών, ξύλινων σκαφών και ιστιοπλοϊκών. Μια νοσταλγική ματιά στο Καρνάγιο, μέσα από χρώματα και τις εικόνες που είναι άρρητα συνδεδεμένες με αναμνήσεις, για άλλους μακρινές από οικογενειακά άλμπουμ φωτογραφιών και για άλλους σκηνές από την δική τους καθημερινότητα.

Το καρνάγιο, από τα τέλη του ’60, βρίσκεται σε ένα περιφραγμένο παραθαλάσσιο χώρο στην Εθνικής Αντιστάσεως, σε μια έκταση μήκους 260 μ..
Παλαιότερα βρίσκονταν ακόμη πιο κοντά στο Νέο Λιμάνι μεταξύ της οδού Σπύρου Μουρίκη και Ξενοφώντος Στρατηγού με Εθνικής Αντιστάσεως και συνέχιζε μέχρι το σημερινό ερειπωμένο κτήριο που είναι γνωστό ως το εργοστάσιο Σοφιανόπουλου.

Από τον 16ο αιώνα, μικρού και μεγάλου εκτοπίσματος πλοία ναυπηγούνται από Έλληνες τεχνίτες στα ναυπηγεία της Κέρκυρας και σε όλα σχεδόν τα Επτάνησα για λογαριασμό της Βενετίας και των Ελλήνων υπηκόων της. Οι Έλληνες τεχνίτες καραβομαραγκοί ήταν γενικά περιζήτητοι γιατί δεν περιορίζονταν στην παραδοσιακή τέχνη αλλά εφάρμοζαν νέες μεθόδους στη ναυπήγηση. Στην Κέρκυρα η αρχειακή έρευνα έδειξε ότι στο νησί λειτουργούσαν ναυπηγεία ειδικευμένα στο χτίσιμο εμπορικών πλοίων τουλάχιστον από τον 15ο αιώνα, στις ακτές του Μανδουκίου, στη Γαρίτσα και στη Λευκίμμη.  Οι καραβομαραγκοί ήταν Κερκυραίοι ή Πάργιοι με σταθερή ή πρόσκαιρη διαμονή στο νησί, όπως ο Μάστρο Ιωάννης Σκιαδόπουλος, ο Μάστρο Κωνσταντής Φωτεινός ο οποίος στις 3 Οκτωβρίου του 1502 με το Γεώργιο Μπουλιάρη, συμφώνησε να ολοκληρώσει τη ναυπήγηση ενός γρίπου αντί αμοιβής 18 δουκάτων, ενώ ορισμένοι κατόρθωσαν να εργαστούν και στη Βενετία όπως ο Κερκυραίος Francesco da Thodaro, πρωτομάστορας των «μαραγκών» του ναυστάθμου Βενετίας, που το 1527 εθεωρείτο ειδικός στη ναυπήγηση πολεμικών πλοίων, ενώ το 1936 ο Αλέξανδρος Μανέτας (Τσάντος) μετακόμισε από την Κέρκυρα στην περιοχή Μαργαρώνα Πρεβέζης και ίδρυσε το πρώτο μικρό ναυπηγείο της περιοχής.

Το τοπωνύμιο Καρνάγιο προήλθε από τη παραφθορά από της Ιταλικής λέξης carenaggio η οποία έγινε carnaggio και μεταφράζεται ως ο καθαρισμός και η επισκευή της καρένας-καρίνας του πλοίου.

Η τέχνη του ναυπηγοξυλουργού αποτελούσε μια ενασχόληση απαιτητική με την οποία καταπιάνονταν αρκετός κόσμος στο παρελθόν. Στο σήμερα λίγοι είναι οι εναπομείναντες τεχνίτες που κρατούν ζωντανή τη παράδοση ώστε να μην χαθεί η τέχνη αυτή, που καταγράφεται ως ένα από τα αρχαιότερα κερκυραϊκά επαγγέλματα.

Η σημερινή εικόνα είναι σίγουρα μια εικόνα που χρήζει αλλαγών και αναβαθμίσεων.

Λίγοι οι «τυχεροί», όπως θέλουν να χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους, με εμφανή την αγάπη τους για τη θάλασσα, τη ναυτική ιστορία και την παράδοση, έμαθαν τη τέχνη από τους παλιούς τεχνίτες και ξυπνούν με αυτές τις εικόνες, τα χρώματα και την μυρωδιά της θάλασσας και της μπογιάς .

Οι ίδιοι καμαρώνουν για τα γρεζα χέρια τους που για ώρες καταπιάνονται με μεράκι σε εργασίες, μέχρι ο ήλιος να χαθεί και να έρθει η επόμενη μέρα με ίδια αλλά πάντα αλλιώτικα τοπία. Γιατί έτσι συμβαίνει όταν αγαπάς κάτι, δεν το εγκαταλείπεις και βρίσκεις τρόπους να το δεις από διαφορετικές οπτικές γωνίες, δίνοντας πάντα ένα κομμάτι από τον εαυτό σου.