Το Κερκυραϊκό μου Πάσχα

Ανοίγω τα παράθυρά μου κι έρχονται τα αρώματα ανθισμένα να αγγίξουν τις αισθήσεις μου. Θύμηση. Η μυρωδιά είναι θύμηση. Θυμάμαι κάθε Πάσχα που έχω κάνει εδώ στο νησί και χαμογελάω ευγνώμων για την ομορφιά που έχω δει κι έχω ζήσει.

Δεν είναι μόνο η πόλη που γιορτάζει και ντύνεται τα καλά της, είναι και η φύση που ξυπνάει και οργιάζει ανθίζοντας. Σαν τις παραδοσιακές στολές του νησιού, πολύχρωμες και λουλουδάτες που αντιγράφουν όσο μπορούν αυτήν την πανδαισία χρωμάτων και βλάστησης.

Σάββατο του Λαζάρου και ξεκινά η πόλη να τραγουδά κάλαντα. Περίπατος μετά μουσικής! Δεν υπάρχει στατικότητα. Όλα συμβαίνουν γύρω-γύρω. Σαν ένας χορός.

Κυριακή των Βαΐων και το καμπαναριό τ’ Αγιού βαράει Αλάρμα. Ανοίγει η πόλη τις πόρτες της να «περπατήσει» ο ‘Αγιος, με όλες τις φιλαρμονικές του νησιού συνοδεία του. Να ξορκίσει ξανά το κακό, να κάμει το θαύμα του, να διώξει την αρρώστια για άλλη μια φορά.

Και ξημερώνει Μεγάλη Εβδομάδα. Τα φώτα ντύνονται μωβ πένθιμα, ο αέρας μοσχοβολάει λουλούδια και κάθε βράδυ συναυλίες.

Αρκεί να θυμηθείς να σωπάσεις κάποιες φορές, να σταματήσεις να κάνεις ό,τι κάνεις για να αφουγκραστείς αυτό που συμβαίνει. Γιατί αυτό που κάνει τη διαφορά, είναι η αίσθηση που πλανιέται στον αέρα και μπορείς να την αντιληφθείς μόνο στη σιγή και στο διάλλειμα ανάμεσα στις πράξεις.

Καμπάνες, αναμμένες εκκλησιές, χαμηλωμένα φώτα, μπάντες, μουσικές, λουλουδιασμένοι επιτάφιοι.

Κι όταν το Μεγάλο Σαββάτο το πρωί βαρήσουν όλα τα καμπαναριά Αλάρμα, Θα σπάσουν οι μπότηδες να φύγει κάθε κακό, να βασιλέψει η χαρά, το καλό, η αγάπη.

Σαν έρθει το βράδυ, χιλιάδες κεριά θ’ ανάψουνε για την Ανάσταση και θ’ ακουστεί Χριστός Ανέστη πέρα ως πέρα.

Στον Πέλεκα βγαίνουν οι Σκόλες, τα λάβαρα, με τις πολύχρωμες κορδέλες τους ν’ ανεμίζουν στο βραδινό αέρα. Κοιτάς ψηλά και βλέπεις τα χρώματα να μπερδεύονται γιορτινά, ενώ στο βάθος φαίνονται τα πυροτεχνήματα της πόλης.

«Άρατε Πύλας…» βροντοφωνάζει ο παπάς στις Μπενίτσες και κλωτσάει με δύναμη τις πόρτες ν’ ανοίξουν διάπλατες. Να περάσει η Αναστάσιμη πομπή.

Στις Σινιές η Ανάσταση είναι πιο κοντά στη φύση. Το χωριό λίγο παραπέρα. Κι ενώ όλα μοιάζουν λιγότερο φαντασμαγορικά, οι στιγμές είναι πολύτιμες και τόσο γειωμένες. Ομορφιά.

Κυριακή Λαμπρή της φύσης. Λαμπριά!
Τα χωριά και οι αγροί έχουν την τιμητική τους. Η ευλογία είναι έξω. Οι εικόνες της Ανάστασης αφήνουν τους ναούς και «περπατάνε» στους δρόμους τη Νιά Δευτέρα, τη δεύτερη μέρα του Πάσχα.

Του Θωμά βγαίνουν τα λάβαρα, οι Σκόλες, ανάμεσα απ’ τους ελαιώνες και περπατάνε λιτανείες στη φύση. Αν τις συναντήσεις μπροστά σου στάσου για λίγο και αναλογίσου αυτό που βλέπεις. Σαν «απ’ αλλού φερμένο» που λέει και ο ποιητής. Εκεί, στο κάστρο στο Γαρδίκι μπορεί να δεις μία. Σ’ έναν τόπο που το παλιό  μπλέκεται με το νέο, οι εποχές μπερδεύονται, αλλά η φύση προσφέρει πάντα απλόχερα τα πλούτια της. Μυρωδιές, χρώματα ζωηρά, ο βόμβος απ’ τα μελίσσια, λουλούδια…

Πατάς ιερή αρχαία γη που μόνο ευλογίες έχει προσφέρει. Όπως κάνει πάντοτε η γη. Κάθε Άνοιξη, κάθε Ανάσταση σε κάθε Αναγέννηση που ακολουθεί, ύστερα από έναν βαθύ ύπνο.

Το Κερκυραϊκό μου Πάσχα!

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!